Για ένα μπαμπά… προς πολλούς αποδέκτες, Γράφει, η Κοινωνιολόγος Διονυσία Τριπολίτου

 ΠΗΓΗ:http://www.kosvoice.gr

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι διαζευγμένοι γονείς είναι προβλήματα ολόκληρου του κοινωνικού ιστού στην χώρα μας. Συγχαίρω όλους όσους αγωνίζονται για τα δικαιώματα των παιδιών τους, έτσι ώστε αυτά τα παιδιά να μην είναι δακτυλοδεικτούμενα. Παλαιότερα ήταν "μίασμα" τα παιδιά χωρισμένων γονιών. Σήμερα η φωνή τους ακούγεται δια μέσου των αγώνων του ΣΥΓΑΠΑ. Αυτό που διακρίνει τον Σύλλογο για την Αντρική και Πατρική Αξιοπρέπεια είναι ότι δεν διαχωρίζει την θέση του από της μητέρες που έχουν αντίστοιχα προβλήματα. Αν μέσα από την αγανάκτησή τους και τον πόνο τους αμφότεροι λένε και μια κουβέντα παραπάνω, ας υπάρχει κατανόηση. Έχω δει μπαμπάδες να κλαίνε επειδή δεν έχουν να πληρώσουν την διατροφή, και δεν μπορούν να δουν τα παιδιά τους! Ζούμε μια από τις σκληρότερες εποχές της ιστορίας στην χώρα μας.
Η ανεργία αγγίζει όλους μας, μοιάζει σαν σαράκι που ανυποψίαστα τρώει το ξύλο και το παίρνουμε είδηση μόνον βλέποντας το «ροκανίδι». Πρέπει ο ένας να δίνει το χέρι στον άλλον, και να μην χάνει άσκοπα τον στόχο του. Ο πόνος είναι μεγάλος. Όμως, πρέπει να διαχωρίσει κάποιος την αναγκαιότητα της διατροφής από τα αισθήματα. Η διατροφή πληρώνετε για την καλή και ποιοτική επιβίωση των παιδιών. Αν καταφέρει κάποιος να απομονώσει τις προσωπικές του διαφορές με τον/την πρώην σύντροφο, τότε θα καταφέρει να έχει άριστη σχέση με τα παιδιά του. Μην ξεχνάτε, τα παιδιά ακούν , εισπράττουν και συμπεραίνουν. Έχουν διαύγεια στην κρίση τους. Είναι η παρακαταθήκη για το μέλλον.

Γνωρίζω μέσα από την έρευνα μου με διαζευγμένους πατέρες ότι, όχι μόνον τους "γδύνουν'", αλλά και προκειμένου να μην μπορούν να κερδίσουν την επιμέλεια, τους λοιδορούν, τους βγάζουν άχρηστους , ανίκανους και άλλα πολλά που δεν συνάδει να περιγράψω. Ξέρω δε περιπτώσεις που οι μητέρες μιλάνε τόσο άσχημα στα παιδιά τους για τους μπαμπάδες τους που δεν θέλουν ούτε καν να τους συναντήσουν. Το σύνδρομο της γονικής αποξένωσης στο έπακρον. Αυτό συμβαίνει ελάχιστα από την πλευρά των μπαμπάδων απλώς γιατί ελάχιστοι έχουν κερδίσει την επιμέλεια. Το γεγονός όμως της αρνητικής επιρροής σε βάρος του ενός ή του άλλου γονιού, από το στενό συγγενικό περιβάλλον, είναι δεδομένο. Εξελίσσονται σκηνές α-πολιτισμού όταν ο γονιός προσπαθεί π.χ. να μάθει για τις επιδόσεις του παιδιού του στο σχολείο. Του το αρνούνται! Αυτό αποκαταστάθηκε με πολλούς αγώνες του ΣΥΓΑΠΑ, πριν από ένα χρόνο με απόφαση του Υπουργείου Παιδείας που υποχρεώνει πλέον στην κανονική πληροφόρηση και στους γονείς που δεν έχουν την επιμέλεια.
Νοιώθω την ανάγκη να απαντήσω για τις γυναίκες, την ισότητα και τα δικαιώματα τους. Η γυναίκα που νομίζει ότι το να κάνει παιδιά με τον άνθρωπο που επέλεξε, είναι εύκολη υπόθεση, τότε είναι η πρώτη συνένοχος για ένα μελλοντικό διαζύγιο. Επειδή από την ιστορία η γυναίκα κουβαλάει πολλά περισσότερα κοινωνικά στερεότυπα και πρόσθεσε την "μαγική λέξη" της θεσμοθέτησης της ισότητας, μπορώ μέσα σε άπειρες σελίδες να τεκμηριώσω ότι απέτυχε. Και απέτυχε γιατί θέλησε να μοιάσει, να είναι συγκεντρωτική, να νομίζει ότι όλα μπορεί να τα καταφέρει μόνη της. Η γέννηση του παιδιού ήταν μια συνειδητή απόφαση ή μια πράξη κοινωνικής καταξίωσης; Ας απαντήσουμε πρώτα σε αυτό το ερώτημα. Ο άντρας εξίσου με την γυναίκα έχει ισότιμα το δικαίωμα στην απόφαση για την γέννηση ενός παιδιού. Η εμπειρία μου με πατεράδες και μαμάδες που έχουν είδη φθάσει στην ακραία απόφαση ενός διαζυγίου, μου δίνει την δυνατότητα να βγάλω το εξής συμπέρασμα: Η συμβίωση απαιτεί και από τις δύο πλευρές να έχουν την ωριμότητα και την κατανόηση ότι με τον ερχομό ενός ή και περισσοτέρων παιδιών πρέπει να μπορείς να μοιράζεσαι τον εαυτό σου και να έχεις την ικανότητα να διαχειρίζεσαι τις ενδοοικογενειακές κρίσεις. Σημασία λοιπόν δεν έχει να προβάλλουμε την "κακομοίρα" γυναίκα και κατ΄επέκταση τον "θύμα" άντρα. Σημασία έχει να καταλάβουμε: οι μαμάδες μεγαλώνουν τα αγόρια που αργότερα αναπαράγουν τις συμπεριφορές τους ως "πρίγκιπες", ως " ισότιμα μέλη μιας κοινωνίας" ή ως "ματσό"; Την διδαγμένη αντίληψη και αισθητή αντίληψη της ζωής, την μεταβιβάζει στα αγόρια η μητέρα. Στα κορίτσια, διδάσκει το πρόγραμμα ζωής: ως "μόνιμα θύματα στα νύχια των αντρών", ως ισότιμα μέλη της κοινωνίας, ή ως την "πριγκηπέσα" που θα τα βρίσκει όλα έτοιμα; Ο ρόλος του πατέρα είναι να μεταβιβάζει στο κορίτσι την διδαγμένη αντίληψη ζωής και στο δε αγόρι το πρόγραμμα ζωής. Είναι απαραίτητοι και οι δύο για την δόμηση της προσωπικότητας των παιδιών και την ανάπτυξη των κοινωνικών τους δεξιοτήτων. Σημαντικό είναι και οι δύο γονείς, να συνεχίσουν να είναι γονείς και μετά το διαζύγιο. Αυτό πρέπει η κοινωνία να το αντιληφτεί και να το υποστηρίξει. Ο θεσμός της οικογένειας είναι το τελευταίο προπύργιο που τείνει να καταρριφθεί και οφείλουμε όλοι με σύνεση και μπόλικη αγάπη να αποφεύγουμε να το βάζουμε στο στόχαστρο. Χρειάζεται λοιπόν επειγόντως να αλλάξει το οικογενειακό δίκαιο, να υπάρχουν οι εξωδικαστικές δομές που θα βοηθούν τους γονείς να δίνουν άλλη μια ευκαιρία στον εαυτό τους και να προφυλάγουν όσους απέτυχαν στην επιλογή του συντρόφου τους να οδηγούνται στις «συντεχνιακές» παροτρύνσεις σε βάρος των παιδιών. ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΤΩΡΑ!